Monday, January 30, 2012

ပညာေရးသည္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သည္

ပညာေရးသည္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သည္

၁၉၄၆ ခု၊ ဧျပီလ ၂၉ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၁ နာရီခြဲတြင္ ကန္ေတာ္ကေလး ျမဴနီစီပယ္ေက်ာင္း၌ က်င္းပေသာ ဗမာႏိုင္ငံ လုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းဆရာမ်ာ ညီလာခံတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တက္ေရာက္ ေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။

ဗမာျပည္ ဗမာတိုင္း၏ အစည္းအေ၀းတိုင္းတြင္ အခ်ိန္မမွန္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရေၾကာင္း။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ လည္း ကြ်န္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ပညာေရး စနစ္ည့ံဖ်င္းခဲ့ရာ အခ်ိန္ႏွင့္ စည္းကမ္းကို ရိုေသရမည့္ အေလ့အ ထမ်ား၊ အသိဥာဏ္မ်ား မ၀င္စားခဲ့ၾကရေၾကာင္း။

စည္းကမ္းစနစ္ကို လူတိုင္းသေဘာေပါက္၍ လိုုက္နာျခင္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ေကာင္းေသာ ပညာေရးစနစ္မ်ား ထြန္းကားသည့္ တိုင္းျပည္မ်ားတြင္သာ ရွိၾကရေၾကာင္း။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ အရင္းစစ္အျမစ္ ေျမက ဆိုသကဲ့သို႔ ဗမာတမ်ိဳးလုံး ကြ်န္ျဖစ္သည့္ေန႔ကစ၍ ဗမာ့ပညာေရး ဆုတ္ယုတ္ခဲ့သေလာက္၊ စည္းကမ္းစ နစ္သေဘာ နားလည္မႈမ်ားလည္း ေခါင္းပါးခဲ့ရေၾကာင္း။

ဗမာရွင္ဘုရင္မ်ား လက္ထက္က ဗမာတိုင္း ပညာေရး အထက္တန္းက်သျဖင့္ စည္းကမ္းလည္းရွိခဲ့ၾကေၾကာင္း။ ယခုပညာတတ္မ်ားမဲ့၍ စည္းကမ္းမ်ားမဲ့လာခဲ့ရာ ဗမာျပည္မလြတ္လပ္၍သာဟုမွတ္ယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

ကြ်န္ျဖစ္ရတဲ့တိုင္းျပည္မ်ားအဖို႔မွာ အုပ္စိုးသူမ်ားက ခိုင္းႏိုင္ရုံေလာက္ပညာေရးကိုသာ သင္ေပးၾကေၾကာင္း။ သို႔ ေသာ္ .... တခ်ိဳ ႔ပုဂၢိဳလ္ အနည္းငယ္ခန္႔က သင္ေပးတာထက္ပိုျပီး တတ္ၾကလို႔ သူတို႔ရဲ့ ထင္းေခြေရခပ္ပညာေရး စနစ္စံခ်ိန္ကိုခ်ိဳးျပီး ထြက္ခဲ့ၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

ဆင္ေျခေပးေနတယ္
ကြ်န္ႏိုင္ငံတြင္ ကြ်န္စနစ္ေလာက္ သင္ေပးၾကေသာ္လည္း ေခတ္ကိုေက်ာ္၍ တက္ခဲ့ၾကသူမ်ား ရွိသျဖင့္လည္း ကမာၻ႔အေျခအေနသည္ေျပာင္းလဲခဲ့ရေၾကာင္း။ ယခုဗမာျပည္တြင္ အလယ္တန္းပညာကို မသင္မေနရစနစ္တခု ကို လုပ္မည္ဆိုက အထူးသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္လည္း ဆိုင္ရာအစိုးရက လူတိုင္း စာတတ္ၾကမွာကို စိုးရိမ္ ေနသည့္အတြက္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ မရွိဘူး၊ ဆရာမရွိဘူး၊ ေငြကုန္တယ္၊ အခ်ိန္ကုန္တယ္ စသည္ျဖင့္ အ မ်ိဳးမ်ိဳး ဆင္ေျခေပးေနေၾကာင္း။

ေငြလည္းမကုန္၊ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦလည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြရွိျပီးသားျဖစ္သည္။ ဆရာမ်ား လည္း လိုသေလာက္ ရႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ရသူကိုေတာ့ မ်ားမ်ား မရႏိုင္ျခင္းအေၾကာင္း ကအစိုးရကို္ယ္တိုင္ ဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ရသူကိုေတာ့ မ်ားမ်ား မရႏိုင္ျခင္းအေၾကာင္းက အစိုးရကိုယ္တိုင္ ဆရာ ျဖစ္ သင္ေက်ာင္း အနည္းငယ္မွ်သာ ထားခဲ့ျခင္း၊ ပညာေရးတြင္ ၀ါသနာပါၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား လည္း အ၀တ္အစား လုံေလာက္ေအာင္ ရႏိုင္သည့္ လစာမ်ားမေပးသျဖင့္ လက္မွတ္ရဆရာမ်ား ယခုုကဲ့သို႔ နည္း ပါးရေၾကာင္း၊ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ အစိုးရကိုယ္တိုင္းလည္း လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဘိလပ္မွာ သူတို႔လုပ္ခ်င္ တာဆိုလွ်င္ အထက္ေအာင္ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္စလုံးမွာ သေဘာတူအတည္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကေၾကာင္း၊ ယခု သူတို႔လုပ္ႏိုင္ရက္ႏွင့္ မလုပ္ဘဲေနတာကို မလုပ္ေပးခ်င္လို႔သာ ေနၾကေၾကာင္း။

အစိုးရကို သိပ္အားမကိုးနဲ႔
ေနာက္ဆုံး အစိုးရကိုခ်ည္း အားမကိုးဘဲ ေက်ာင္းဆရာဆိုလွ်င္ ဗမာျပည္က ေက်ာင္းဆရာေတြအားလုံး တစုတ ရုံးတည္းနဲ႔ ဗမာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရး ပညာေရး စနစ္ကို တီထြင္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္တို႔ၾကိဳက္တဲ့ ပညာ ေရးစနစ္မွန္ကို ရဖို႔ရာေတာ့ တိုင္းျပည္လုံး၀ လြတ္လပ္မွပင္ျဖစ္မည္ျဖစ္၍ ဆရာမ်ားလည္း ထိုအခ်ိန္က်မွ လခပို ရမည္မွာ ေသခ်ာေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္တြင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေက်ာင္းသားအင္အားၾကီးစုျပီး မိမိ တို႔ရည္မွန္းေသာ ပညာေရးစနစ္ကို လုပ္ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

၀န္ၾကီးမ်ားႏွင့္ေတြ႔ျပီး စကားႏွင့္ေျပာလုိက္သည့္ ကတိမ်ားကို ဘယ္အခါမွ် မယုံၾကည္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ပညာ ေရးသည္ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး လြတ္လပ္မွ ပညာေရးလြတ္လပ္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး လြတ္လပ္ ေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုုက္ပါေၾကာင္း။ ။
လြတ္လပ္ေရးသတင္းစာ
၃၀ - ၄ - ၄၆
ဲ႔

No comments:

Post a Comment